Joep vertelt over baldadigheid....

Ik hoor mijn baasmevrouw nog weleens zuchten en roepen dat als je niet beter zou weten, je zou denken dat ze een stel jonge kinderen in huis had. Ik geef toe dat ze ons nog weleens tot de orde moet roepen.
Want de laatste tijd rennen wij als een kip zonder kop door het huis heen. Yoris de draak (zo noemt de baasmevrouw hem vaak, want het kan echt een draak zijn) zit dan hoog op de tafel of op een stoel, en zodra ik langs loop springt hij boven op mij.
Ook gebeurt het nogal eens dat hij als een bok door de kamer springt, en dan op de een of andere manier zelfs tegen de muur op springt. Het is gewoon niet uit te leggen.

En noemt ze Yoris een draak door zijn streken, zo noemt ze mij weleens een watje.
Maar kan ik er wat aan doen dat ik zielig doe als ik schrik wanneer Yoris op mij springt of mij zelfs in mijn nek wil bijten.
Als wij alleen thuis zijn dan ga ik lekker op bed liggen slapen, en Yoris ligt er dan ook bij hoor, maar gaat altijd naar de deur als er iemand thuis komt. Ik hoor het vrouwtje dan vaak vragen of we lief geweest zijn. En ik merk dan dat ze hem even op wil beuren om te kroelen, want hoor dan meteen zeggen jaja, je mag weer lopen!!! Hij heeft er een hekel aan dat je hem opbeurt.
Ik blijf dan gewoon liggen, en loop later wel op mijn gemak naar beneden. Want meestal gaat het vrouwtje daarna lekker op de bank, en dan kruip ik heel dicht tegen haar aan, want dat vind ze fijn. Ik rol dan op mijn rug zodat ze dan op mijn buik kan kriebelen, en sla mijn poten over haar pols.

We zijn eigenlijk totaal verschillend, en ik mag dan een watje zijn, maar ik kan me soms ook wel als een baas gedragen hoor.

Zo ook hier....

We zitten hoog op de tafel naar die kleine jongen te kijken, die de laatste tijd steeds allerlei speeltjes van ons komt brengen. En dan roept hij steeds Hallo mauw!!!

En dan begint Yoris opeens in de schaal te klauteren die op tafel staat.
Nou, dat is dus niet de bedoeling hé. En zeg vriendelijk maar toch streng dat het afgelopen is.

Want dat kan toch niet!!!

En geloof mij, hij luisterde toen wel....
Vandaag luisterde hij echter niet naar de baasmevrouw. Ja, ze was echt een beetje boos hoor...., want hij gooide een pot van de haltafel en die viel kapot op de grond. Gelukkig was het geen dure zei ze tegen baasmeneer, want het was er een die ze zelf bewerkt had ofzo met tegellijm en een touwtje,

Gelukkig is ze het alweer vergeten hoor, want we kregen vanavond een lekker snoepje, en lagen samen (ja, zelfs Yoris) bij haar op de bank toen ze tv zat te kijken.

Mason.....

We waren de uitgerekende dag al voorbij, en zaten op vrijdagavond bij mijn schoondochter om haar verjaardag te vieren. Niets wees er op dat die kleine spruit zich snel zou aankondigen.

En dan sta je op Zaterdagmorgen op, en heb je net je ontbijt naar binnen gewerkt als de mobiel gaat...
Ik vlieg meteen op, en ja... ik was weer oma geworden.

Vandaag mag ik jullie voorstellen aan mijn tweede kleinzoon Mason.
Helemaal verliefd op dat kleine hummeltje.

Ook jij bent net als Daan voor altijd in mijn hart!!

Een nieuw jaar...

Het lijkt nog zo kort geleden dat ik hier schreef dat we aan een nieuw jaar zouden beginnen. En dat jaar is omgevlogen en nu beginnen we alweer aan een nieuw jaar... Gelukkig hoor ik jong en oud zeggen dat de tijd door de vingers glipt, dus het is niet alleen ik die er last van heeft. Nu is het natuurlijk ook zo, dat wij altijd lekker bezig zijn, het zij thuis of bij de kinderen. Maar ook gewoon met een lekkere wandeling, of iets gaan bekijken of bezoeken. En niet te vergeten de oppasdag van onze kleinzoon. Afwisselend met af en toe een keer lekker uit eten vullen wij de dagen dus goed. En dan vliegt de tijd ook letterlijk voorbij.

We wonen hier inmiddels alweer 35 jaar, ongelooflijk als je dat zo opschrijft, wat betekent dat we op 2 Januari ook alweer 35 jaar getrouwd waren, wat inmiddels ook een mijlpaal en heel bijzonder is. En ja, toen ging je trouwen als je samen wilde wonen...
De meeste klussen hier in huis zijn wel gedaan, toch blijven er natuurlijk wensen. En dat is maar goed, want wat zou het leven saai zijn als er niets te wensen is. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat mensen jaren lang met dezelfde inrichting doen, en zelfs dingen op dezelfde plaats laten staan.
De meeste wensen zijn geen grote verbouwingen maar eerder kleine aanpassingen. Die ene kachelwens is er nog steeds, en ook zou ik heel graag een nieuw aanrechtblad willen, want ik krijg de sfeer maar niet in de keuken zoals ik wil. Want hoe mooi het terrazzo blad ook is, het blijft landelijk in de stijl van brocante landelijk. Dus wie weet wat dit nieuw jaar ons gaat brengen.
Maar met iedere aanpassing of verbouwing zullen jullie het weten, want met bloggen ga ik ook alweer bijna mijn 8e jaar beginnen, en voorlopig zal ik daar nog wel even mee doorgaan.

Net als op Pinterest, Facebook en Instagram. Eigenlijk zijn we overal druk mee bezig en denk, of nee ik weet het wel zeker dat die dingen ook veel tijd opslurpen. Maar het is zo leuk!!
En dingen die je leuk vind moet je gewoon doen, want de tijd gaat heel snel voorbij.

De foto's die hier bij deze post plaats zijn foto's van mijn laatste aankoop. Een stoere houten bak voor op de aanrecht. En deze bak zou toch veel stoerder overkomen op een ander blad.... ja, toch!!! En nu de kerstkrans eruit is, ook weer even wat anders op de schap.

Verder wil ik iedereen bedanken die mij het afgelopen jaar trouw heeft gevolgd of volger zijn geworden en voor de lieve leuke reacties die ik via blog, mail of wat dan ook mocht ontvangen.
En hoop dat we dit jaar allemaal weer mooie woonideeën op kunnen doen en elkaar op social media kunnen inspireren.